De afgelopen weken zijn we in de ban van kinderziektes. Twee weken geleden kreeg Axelle plots hoge koorts, was hangerig en echt niet blij. Al snel ontstonden er plekjes op haar gezicht en het kwijl kwam er met liters uit…
Hier gaan we dan één van de kinderziektes. Maar welke dan, want je hebt er een hoop… Dan is het toch wel fijn te weten wat het is en waar ge u nog meer aan kunt verwachten. Vooral hoe lang en hoe je oppas moet regelen.
Dag 1: Hoe het hier in Nederland werkt
Hop naar de Huisartsenpost. Eerst moet je bellen om te vragen of je mag komen, dan krijg je een afspraak op een bepaald tijdstip waarna je nog een uur moet wachten voordat je geholpen wordt. Om vervolgens binnen 5 minuten ook weer buiten te staan zonder echt meer te weten; “ja mevrouw, vast een virus, een kinderziekte, maar zeker niet de waterpokken”. Je krijgt wat vage tips mee en daar moet je het dan mee doen. Lekker dan…
Dag 2: Dit klopt niet helemaal.
De volgende dag zien we dat het slechter gaat, steeds meer plekjes, koorts nog steeds hoog en een zeer hangerig kind. Hop naar onze eigen huisarts,die gelukkig meer tijd voor ons neemt. Ze bekijkt Axelle goed, maar komt niet met een sterke diagnose. Ze herkent de vijfde ziekte (Parvo b19-virus) aan de vlekjes in het gezicht en de ledematen die goed weg te drukken zijn. Maar is onzeker over een paar gekke zaken die a-typisch zijn maar,…”Geef het een weekje, het komt goed”.
“Dokter, weet je zeker dat het echt niet de waterpokken zijn, want voor mijn gevoel lijkt het daar op…” – “Nee, nee daar lijkt het echt niet op”. Mooi, denk je dan, we weten wat het is en weten hoe we er mee om moeten gaan… Donderdag kan ze wel weer naar de crèche.
Dag 3: Ik ben niet gek.
Allez vooruit, dag 3… Het wordt erger en die a-typische plekken worden erger… Hop weer naar de dokter. Zelf heb ik geen tijd, dus man lief moet gaan. Bloedje chagrijnig, want die eigenwijze Belg denkt dat ze het beter weet dan de dokter. Ik moest echt weg, maar na veel aandringen, ging hij toch. Diagnose: Vijfde ziekte + waterpokken… HA!
Ik zie mezelf echt niet als overbezorgde moeder die bij elk kuch-je bij de huisarts staat. Maar kennelijk trek ik volgens Nederlandse normen te snel aan de bel. Als ik dit aan de clan in België vertel, sperren ze de ogen, zakt de kaak iets naar beneden en slaan ze hun hand zachtjes voor de mond… Ok, ik ben het er volledig mee eens dat we in België misschien wel te snel naar de dokter gaan, maar met een baby van onder het jaar weet ik toch echt graag wat er aan de hand is.
Moraal van het verhaal: Volg je moederinstinct!
Tot nu toe heeft het mij nog niet in de steek gelaten en als men mij dan een overbezorgde moeder vinden – so what.
