Om mijn verjaardag te vieren zijn we er even een paar dagen op uit getrokken.
Via de wel gekende site van vakantieveilingen had ik voor een appel en een ei een voucher te pakken voor het Art Hotel in Wuppertal. Ja ja, wie kent het niet. Natuurlijk weet ik wel dat men op zo’n veilingen site de beste kamer laat zien die je toch nooit krijgt. Maar ach, je denkt dat het wel kan voor zo’n bedrag. Je komt in ieder geval op een plek waar je anders nooit komt.
Na een aardig ritje komen we aan in de regio. Je ziet duidelijk het industriële tijdperk een belangrijke stempel op de regio heeft gedrukt. Hoewel het eind maart is, begint het toch weer aardig te sneeuwen. De prachtige heuvels om ons heen zorgen voor nostalgisch tafereel. De industriële gebouwen laten de welvaart van weleer zien, maar liggen er nu afgeleefd bij.
 |
Eenmaal aangekomen bij het hotel, waarbij we bij de balie gelijk merken dat niet alleen het hotel kunstzinnig is maar ook de gasten. In checken verloopt niet helemaal soepel, maar we krijgen de sleutel naar de kamer en gaan op verkenning. Het hotel en zijn gangen geven de indruk ook deel uit te maken van het industriële verleden van de omgeving. Hoewel er zeer zeker een poging is gedaan om het netjes en schoon te houden, kunnen we ons niet ontdoen van het gevoel dat we in een hostel voor gepensioneerde hippies verblijven. Ach, het is wel grappig en we vermaken ons kostelijk door het aanschouwen van onze mede-gasten. De kamer is een hele hoge grote ruimte waarbij we al heel snel tot de ontdekking komen dat er een gordijn mist. Ook de afgeleefde studenten sofa ziet er op zijn zachtst gezegd gebruikt uit. Het bed laten we nog even voor wat het is. Eerst even eten.
 |
 |
 |
We lopen het centrum van de stad in. Het ademt vergane glorie uit. Op zoek naar een leuke tent. We komen door een klein stukje van het historische centrum. Al gauw zie je de monorail, een prachtig stukje geschiedenis. Het is niet alleen een toeristische attractie maar het maakt nog steeds uit van het dagelijkse openbaar vervoer. We zien een paar mooie oude gebouwen in het centrum en hebben de hoop hier een gezellige tent te vinden. De pleinen en straten voelen leeg en verlaten. Helemaal op je gemak ben je niet. In een zijstraat zien we een restaurant dat een levendige gezelligheid uitstraalt. Hoewel de menukaart van de Donau stuben niet de illusie wekt van een hoog gastronomisch niveau te zijn, is het al laat hebben we zo’n trek dat we dit het proberen waard vinden.
 |
 |
 |
Eenmaal binnen zijn we met stomheid geslagen: Madurodam/Europapark indoor. Overal kleine bouwsels: huisjes, hutjes en grotten vormen de tafels. Een ware attractie. Het personeel lijkt er al een eeuwigheid te werken en de nieuwigheid/ enthousiasme is er voor hun al een tijdje af. We bestellen een mixed grill: stukje lam , varkens, kip en nog wat ondefinieerbaar. Toch altijd even proeven, denk je dan. En daar leer je dan weer van, je hoeft niet alles te proeven. Een uitgebakken stuk lever wat op een schoenzool lijkt zal gewoon nooit lekker smaken. Om de smaak een beetje weg te krijgen, bestellen we een heerlijk ijsje. Geserveerd in een innox schaaltje wat zelfs mijn grootmoeder niet meer heeft. Ik kreeg spontaan flashbacks.
Met een volle buik terug naar de hotelkamer om daar ons hoofd te laten rusten. LOL dat dachten we, na een nacht woelen en draaien werden we wakker met pijn in de ribben en heupen van de veren die door de matrassen kwamen. Een extra nacht in de luxe resort stond niet meer op de planning. Nog even een ontbijt doen, wat wat betreft niveau natuurlijk helemaal in de lijn van de verwacht lag en wegwezen.
Mr. A had het inmiddels zo gehad met het hele Wuppertal. Hij besloot om via Booking.com toch elders een nachtje bij te boeken. Op naar Roermond om bij te komen van ons avontuur in Wuppertal.(Lees verder)
Ik heb helaas zelf geen foto’s gemaakt. Maar de afbeeldingen die zijn gebruikt geven een indruk van ons korte verblijf.
