Zwangerschapskwaaltjes
Tijdens de zwangerschap hebben sommige vrouwen amper last van zwangerschapskwaaltjes (dat beweren ze in ieder geval) en andere krijgen het hele gamma. Helaas behoor ik tot die laatste groep.
De eerste 3 maanden heb ik ons sanitair van heel dichtbij gezien, maar goed, dat weet je dat kan er bij horen. Standaard zip-zakjes van de Ikea in de auto en in de handtas. Ik wist dat die zakjes handig waren, ze hebben werkelijk een perfecte functionaliteit. Mooi dicht zippen en je wordt dan tenminste niet opnieuw misselijk en de bestuurder ook niet… Dat is wel handig.
Ik wist trouwens nooit echt waardoor het kwam, hoewel de geur van Alexanders favoriete Chinees wel veel te weeg bracht.
Immuunsysteem van een zwangere
In februari begon het eindelijk een beetje te minder met die zwangerschapskwaaltjes. Yes, dacht ik. En toen begon het volgende…. bronchitis, sinusitis… Heerlijk daar zat ik net op te wachten. Zwangere vrouwen schijnen vatbaarder te zijn voor dit soort zaken door een lagere weerstand, bovendien kan je behalve paracetamol maar weinig slikken…. Vitamine D stond ook laag ondanks dat er al maanden supplementen geslikt werd, dus dat hielp ook niet. Via onze apotheek in België kreeg ik andere supplementen – Ina van Apotheek Moons gaf mij echt een super advies en zocht een aantal zaken nog even extra voor mij uit. Goedkoop is het niet, maar na enkele weken merkte ik echt een verschil! De verloskundige liet na een maand mijn waardes nog een keer meten en ik was al met stappen vooruit gegaan. Achteraf gezien werkte het veel beter dan wat ik voorheen had geslikt. Zeker het geld waard en ik blij het slikken. Begin maart ging het dus eindelijk wat beter… 🙂
En toen…
Tot… op de dag van mijn verjaardag we in een super leuke B&B waren in Giethoorn. Alexander had een leuke verrassing voor mij geregeld, maar in plaats daarvan besloot ik in elkaar te klappen van wat ik dacht wat vreselijke maagpijn was. Daar ging ons leuke uitje, etentje en Alexanders romantische plannen. De schuld van een pannenkoek die verkeerd gevallen was, dacht ik. Een week later kreeg ik het nog een keer door een tosti. En toen nog eens… dan maar eens bij de huisarts checken of dit wel normaal was. Zij kwam met de suggestie galstenen. Galstenen? Ja, blijkbaar hebben veel mensen dat zonder last van te hebben en dat kan dus blijkbaar opspelen tijdens de zwangerschap. Nice, heb ik weer. Later hoorde ik dat er in de kleine praktijk van mijn huisarts een week na mij nog een dame de combinatie zwanger en galkolieken had. Wat was ik blij dat de nieuwe huisarts mijn probleem serieus nam en gelijk actie ondernam!
Onderzoek
Op naar het ziekenhuis voor een echo en daar zag ik een mooi knikkerzakje vol steentjes. Ondertussen nog een reeks van die galkolieken gehad en een afspraak met de chirurg ingepland. Die ging oordelen of het nodig was om er wat aan te doen…. Het probleem met die steentjes lijkt dus te zijn dat 1 keer ze last veroorzaken ze dit blijven doen… De chirurg wou opereren maar dan moest het snel gaan, voor ik aan het derde trimester zou gaan beginnen…. Een week later liepen we dus in het Alrijne ziekenhuis in Leiderdorp. Alle controles waren goed – de operatie kon doorgaan.
Operatie
Op 4 mei was het zo ver. Verstand op nul, niet te veel nadenken en gewoon ondergaan. Ik was wel een beetje bang voor het Alrijne, toch maar een lokaal ziekenhuis. Maar uiteindelijk viel dat allemaal heel goed mee. Alle lof voor de verpleegkundigen en artsen. Iedereen was ontzettend aardig, zorgzaam en attent. Nadat ik wakker werd stonde ze al met een potje klaar: “Kijk eens, 25 galsteentjes, die krijg je terug”. Ik schrok, maar was ook opgelucht. Gelukkig had ik mij niet aangesteld en zat het niet tussen de oren. De ochtend na de operatie was er wel een klein beetje bezorgdheid. Ik werd ’s nachts wakker van krampen in mijn onderrug en harde buiken. De nachtdienst deed er niet zoveel mee, maar de ochtenddienst nam geen enkel risico. De arts kwam gelijk langs en ik werd naar verloskunde gebracht. Aangesloten aan de monitor, onderzoek, weeënremmers,… Tegen de middag werd alles weer rustig en kon ik weer naar de kamer.
Uiteindelijk viel het allemaal goed mee, de pijn was te managen en ’s avond mocht ik naar huis. De eerste dagen waren wat onhandig, maar het gaat elke dag beter. Maar dat kan ook moeilijk anders met de perfecte thuisverpleging. Dank u, lieve Alexander. Hij heeft mij echt fantastisch geholpen: ritjes naar de apotheker, in-en uit bed helpen, houden aan de bedrust, …. Laten we hopen dat we het nu allemaal hebben gehad en dat de komende 10 -13 weken rustig zullen verlopen….
